Ktoś mi kiedyś powinien krzyknąć „skończ już marnować czas na przeglądanie tagów swoich shipów na tumblrze!!”, a jestem w stanie się założyć, że pisanie notek szłoby mi wtedy znacznie szybciej ;P Ale jako że taka możliwość nie wchodzi w grę, po prostu zignorujmy mój absolutnie niewydajny tryb pracy i skupmy się na temacie dzisiejszego wpisu, którym jest nic innego, jak podsumowanie 2015! Już zwyczajowo w Sylwestra staram się umilić wam oczekiwanie na fajerwerki omówieniem co fajnego miał nam do zaoferowania mijający rok, by móc z czystym sumieniem go zamknąć oraz rozpocząć kolejny, miejmy nadzieję, jeszcze lepszy. Tym razem co prawda nie zamykam go tak do końca, bo jeszcze pojawi się wpis podsumowujący sezon jesienny, ale zróbcie mi tą przyjemność i na razie o tym zapomnijmy ;)
Całość jak zwykle przedyskutowana zostanie w formie top-ileś-tam odnoszących się do poszczególnych kategorii – od razu też zaznaczam, że opieram się tylko na tym co faktycznie obejrzałam, a więc jeśli zabrakło niektórych hitów (a mogę to zagwarantować już teraz) wynika to z faktu, iż moja lista „do nadrobienia” nadal jest dość spora. Mimo to jednak życzę miłego przeglądania moich typów i z chęcią poznam wasze zdanie na ten temat. Enjoy~!
Opening:
BRADIO – „Flyers” – Death Parade
Rok ten zaskakująco obfitował w całą masę bardzo dobrych openingów, jednak jednocześnie okazało się, że wybór tego najlepszego był zadziwiająco łatwy. Czołówka do Death Parade deklasuje rywali, wyróżniając się świetną, nietypową piosenką nadającą się bardziej na dancing, niż utwór otwierający anime o zaświatach i śmierci. Tak naprawdę w tym tkwi właśnie magia „Flyers” – mimo smutnego oraz poważnego charakteru całej serii, opening pokazuje zabawę i wygłupy, których na pewno nie uświadczycie w odcinku, który zaraz ma się zacząć. Kontrast jest niesamowity przez co zwyczajnie zapada w pamięć, a i piękna animacja robi swoje – szczególnie scena tańca ^^
Z innych pozycji warto na pewno wyróżnić openingi do Noragami Aragoto (świetna piosenka oraz wizualnie ładne dopasowanie do stylu openingu z pierwszej serii), Fate/stay night: UBW 2 (absolutnie przepiękna animacja i dynamiczna, rockowa piosenka; Aimer ma świetny głos!), Gangsta (piosenka to absurdalny earworm, który aż porywa do, jeśli nie tańca, to chociażby bujania się w fotelu; graficznie za to podoba mi się mieszanie barw z szarością), czy drugi op do Nanatsu no Taizai (seria technicznie zaczęła się w 2014, ale op2 miał premierę już w tym roku; bardzo fajny angielski i naprawdę dobrze dopasowany tekst piosenki do scen; plus świetnie się przy niej biega ;)).
Ending:
Maaya Sakamoto – „Waiting for the rain – Gakusen Toshi Asterisk
Zawsze mam ten problem z endingami, że nie mogę się pozbyć wrażenia, jakby były często robione na to samo kopyto – ot, spokojny utworek, który zwykle niczym nie wyróżnia się z tłumu. Gakuen Toshi Asterisk pokazało jednak, że da się tę formułę odświeżyć. Utwór Maayi Sakamoto jest niezwykle klimatyczny i co ciekawe w całości po angielsku. Dość prosta, pastelowa animacja ładnie się wkomponowuje w ambientową muzykę, ech można się rozmarzyć :)
Pozostałe endingi, które zaliczyłabym do mojego osobistego top5 znajdziemy w K: Return of Kings (piosenka wręcz bardziej nadaje się na op; dynamiczny, wpadający w ucho utwór i animacja będąca zmontowanym zlepkiem scen z serii… co zauważamy dopiero po pewnym czasie), Owari no Seraph (rzewna, rockowa piosenka, która przyprawia o ciarki gdy uderzają gitary; mamy też ciekawy motyw słońca, które rozprasza cienie wiszące nad postaciami), Rokka no Yuusha (utwór ma niesamowity klimat starych erpegów albo książek fantasy – baśniowej podróży, w którą aż samemu chciałoby się wyruszyć ^^), oraz drugim sezonie Haikyuu!! (cały ten ending wręcz krzyczy, że kiedy zdarzy Ci się porażka, masz się wziąć do roboty, a następnym razem będzie lepiej – idealne przesłanie serii sportowej; cudo animacji zaś widać w scenie na plaży – każdy bohater biegnie w odrobinkę inny sposób, w zależności od swojego wzrostu, postury, czy ogółem charakteru). Małe wyróżnienie leci też do Kekkai Sensen (nie ma tu oryginalnego wokalu, ale niestety nic nie poradzę) – piosenka może nie jest wybitna, ale animacja wywołuje u mnie śmiechawkę!
Bohater:
Souma Yukihira – Shokugeki no Souma
Przejrzałam tegoroczne serie i muszę ze smutkiem przyznać, że niezbyt wielu bohaterów wyróżniło się jakoś w moich oczach. Plus o ironio, ten który najbardziej zapadł mi w pamięć, to protagonista anime, którego początkowo nawet nie chciałam oglądać. Souma jest jednak postacią z łatwością zjednującą sobie przychylność widza – wśród sierotkowatych kluch, miło w końcu śledzić poczynania bohatera z charyzmą i podpartą umiejętnościami pewnością siebie, który też nie omieszka się powygłupiać kiedy jest ku temu okazja :) Poza tym spójrzmy prawdzie w oczy – jaka kobieta oprze się facetowi, który potrafi tak gotować? ;3
Pozostałe miejsca na podium należą do Keia Tsukishimy z Haikyuu!! oraz Gurena Ichinose z Owari no Seraph. Ten pierwszy to żywy przykład tego jak powinien wyglądać character development – początkowo znudzony i zniechęcony gracz, do którego powoli dociera prawdziwa magia sportu. Drugi zaś należy do kategorii cholernie sprytnych i inteligentnych intrygantów – nigdy nie wiadomo co jest jego prawdziwym celem, nie jest ani tym dobrym, ani tym złym. Nie da się nie być ciekawym co wykombinuje następnym razem ;)
Bohaterka:
Shirayuki – Akagami no Shirayuki-hime
W tej kategorii akurat nie miałam wątpliwości, gdyż tak fajna bohaterka jak Shirayuki trafia się bardzo rzadko – inteligentna, zaradna, lojalna. Co też ważne, ma ona cele w życiu, które wkraczają poza standardowo shojcowe poszukiwania miłości. Cele, które mogłaby zrealizować dużo łatwiej korzystając ze znajomości z księciem, lecz mimo to postanawia do wszystkiego dojść dzięki własnym umiejętnościom. Nie jest jednak przy tym ignorantką w kwestiach uczuciowych. Definitywnie to jest przykład jaki powinny mieć nastolatki czytające shoujo ^^
Inny silny charakter to Yona z Akatsuki no Yona. Rozpuszczona księżniczka, która musi zmierzyć się z brutalnym życiem z dala od bezpiecznych murów pałacu. Przemiana jej charakteru jest bardzo fajnie zrobiona i z wielką satysfakcją obserwuje się jak mężnieje praktycznie w oczach. Trzecie miejsce zaś dostaje Hestia z Dungeon ni Deai wo Motomeru no wa Machigatteiru Darou ka. Pełna pozytywnej energii boginka rozbraja żarliwym uczuciem do Bella, kiedy jednak jest poważnie, błyszczy siłą, wiarą i oddaniem.
Para:
Zen x Shirayuki – Akagami no Shirayuki-hime
Rzadko w anime można spotkać tak zdrowy związek jak ten między Zenem i Shirayuki. W końcu nie ma tu zbędnych dramatów, a dwójka ta niezwykle się szanuje i potrafi rozmawiać o ewentualnych problemach. Każdy z nich ma słabe i mocne strony, seria ta zaś ładnie pokazuje, że dzięki temu mogą być dla siebie nawzajem oparciem. Do tego każde z nich ma obowiązki, czy aspiracje, które nie ograniczają się tylko do roztrząsania miłosnych kłopotów. Naprawdę niezwykle przyjemnie się ich ogląda, bo to dwoje równych ludzi, których dzieli tylko różnica w warstwie społecznej. Z wielką radochą będę oglądać ich dalsze losy w drugim sezonie!
Rok ten jednak dostarczył sporo prezentów dla wielbicieli romansów – z innych ciekawych par definitywnie muszę wspomnieć o Ikki x Stella z Rakudai Kishi no Cavalry. Pierwszy raz widziałam magic-battle-school, które zamiast pójść w haremówkę, postawiło na normalny wątek miłosny i to taki, który dokądś zmierza (i to gdzie, daaaamnnn~ ;3). Mamy fajnego, ogarniętego gościa oraz sympatyczną tsundere z bardzo stonowanym tsuntsun. Nie da się też ne wspomnieć o Yato x Hiyori z Norgami. Co prawda miłość boga i człowieka sugeruje, że fandom prędzej czy później będzie przez nich cierpiał, ale… optymistyczna dziewczyna będąca wsparciem dla oszołoma, który trochę się zagubił w życiu – jak tu nie widzieć uroku tego shipu? :)
W związkach między postaciami nie zawsze jednak chodzi o romanse – rodzina, przyjaciele, rywale, wrogowie – jest wiele różnych połączań, które wypadają równie interesująco. Spoglądając z tej perspektywy, muszę wspomnieć pewną dwójkę z Owari no Seraph. Fujoshi szaleją za combi Yuu-Mika, ale jako że fanką yaoi nie jestem i osobiście nie pałam przesadną miłością do blondaska, dużo bardziej spasowała mi w tej serii zgoła inna kombinacja: Yuuichirou-Guren. Mam słabość do braterskich/ojcowskich relacji, a tutaj jest to tak uroczo pokazane (puppy-młodszy-brat Yuu i poirytowanym-nim-ale-tak-naprawdę-troszczący-się-o-niego-tatuś Guren) …i przez to właśnie trochę drugi sezon złamał mi serce, no ale co zrobić, została mi jeszcze manga. Bezapelacyjnie fajne są też relacje wielkiej siatkarskiej trójki z Haikyuu!! S2: Karasuno-Nekoma-Fukurodani (z przymrużeniem oka można jeszcze dorzucić Aobajousai ;)). Co jest piękne w tej sportówce, to nie robienie z przeciwników głównej drużyny antagonistów. To są takie same, kochające sport dzieciaki, które rywalizują ze sobą na boisku, a poza nim potrafią się dobrze razem bawić i pomagać sobie nawzajem ^^
Soundtrack:
K: Return Of Kings – kompozytor: Mikio Endo
Oglądanie serii K zawsze kojarzyło mi się z oglądaniem teledysku, gdzie tak naprawdę to co widzimy ma po prostu pasować do niesamowitego soundtracku. Z jednej strony spokojna i melancholijna muzyka, z drugiej dynamiczne, dyskotekowe rytmy. Delikatne pianina i wyraziste bity. Osobiście nie mogę się już doczekać daty premiery tego OSTu, a przy okazji mam też nadzieję, że Pan Endo będzie miał jeszcze okazje wykorzystać swoje umiejętności w innych produkcjach!
Wyróżnienie też bez dwóch zdań leci to świetnej ścieżki dźwiękowej Shokugeki no Souma – dużo magii tej produkcji leżało właśnie w muzyce. To budującej napięcie, to znów zagrzewającej do walki – zresztą sami posłuchajcie. Podoba mi się też jazzowo chill-outowy soundtrack do Kekkai Sensen. Niby trochę inna muzyka niż ta, której słucham na co dzień, ale niesamowicie buduje nastrój ^^
Grafika:
God Eater – studio: ufotable
Choć anime God Eater tak naprawdę nie zabłysło tak, jak planowali to twórcy, jedno na pewno wyróżniło go z tłumu stereotypowych shounenów, a elementem tym jest właśnie grafika. Czytając komentarze widziałam wiele osób narzekających na ten styl, ale mnie osobiście niezwykle się podobał. To w końcu jest coś innego, coś nowego! Niby cell-shading, niby nie. Niby trochę wygląda na 3D CG, ale też nie do końca. Bez względu jednak na technikalia, zapada on w pamięć swoją unikalnością. Za anime tym stoi ufotable, znane z płynnej, cieszącej oko animacji, tu zaś dodatkowo wykonali kawał dobrej roboty budując ten depresyjny, deszczowy świat na tyle dobrze, że mało różnorodne tła nie rażą, a jałowość terenu działa na korzyść post-apokaliptycznej atmosfery. Definitywnie jestem na tak jeśli chodzi o takie eksperymenty graficzne :)
Gdyby jednak spojrzeć na samo piękno wizualne, prym wiedzie tu GoHands i K: Return of Kings – tak porażająco pięknych teł oraz fajnych choreografii pojedynków ze świecą szukać, a całe anime czaruje efektem permanentnego gradientu (takie przejście od np. błękitu do czerwieni nałożone jest na praktycznie każdą scenę nad warstwą oryginalnego koloru, dodając jej specyficzny klimat). Małe wyróżnienie dostaje też Owari no Seraph [Wit Studio], bo nad tłami w tamtej serii (wyglądającymi jak malowane farbami i mające nawet miejsca „zacieków” kolorów) wzdycham już od pierwszego odcinka :)
Anime:
Nietuzinkowe, unikalne, łączące humor, nie raz ten czarny, ze scenami będącymi istnymi wyciskaczami łez, trzymające w napięciu, a jednocześnie trochę filozoficzne i melancholijne… Death Parade, perełka od studia Madhouse, zdobyło serca widzów historią o barmanie z zaświatów uczącym się czym są emocje, w międzyczasie rozstrzygając o losach pozagrobowego życia ludzi, którzy zmarli w tragicznych okolicznościach. Historia ta to bez dwóch zdań coś „dla każdego”, choć przez brutalność niektórych scen zdecydowanie celowanego w dojrzalszego widza. Wydaje mi się też, iż można by ten tytuł podsunąć nawet osobom nie oglądającym na co dzień anime. W moich oczach bezapelacyjnie najciekawszy twór roku 2015!
Z innych interesujących serii, na pewno muszę wyróżnić Akagami no Shirayuki-hime za świetnych bohaterów i romans w innej konwencji niż zwyczajowe shoujo; Rokka no Yuusha, fantasy błyszczące wątkiem „detektywistycznym”, który każdego widza wciągnął w zgadywanie „kto jest niepasującym elementem”; Shokugeki no Souma, serię o gotowaniu przyprawiającą o cieknącą ślinkę, będącą najlepszym przykładem, iż początkowe złe wrażenia mogą okazać się bardzo mylne oraz Dance with Devils – serię niekoniecznie tak wybitną, żeby stawiać ją na podium, ale w bardzo udany sposób łączącą anime z formą musicalu. Bonus: co prawda jeszcze go nie dooglądałam, ale mam wrażenie, że genialny, popieprzony humor z Kekkai Sensen też zasługuje na wzmiankę ;>
Manga:
Kiedy myślę o mangowym roku 2015 automatycznie do głowy przychodzą mi dwa tytuły, a dokładniej – dwa wielkie powroty. Pierwszy z nich to oczywiście D.Gray-man – shounen od Pani Katsury Hoshino, która z powodów zdrowotnych na czas nieokreślony zawiesiła prace nad swoim flagowym dziełem. Owy czas nieokreślony trwał 3 lata i przyznam się szczerze, że osobiście zaczynałam tracić nadzieję, iż jeszcze kiedyś poznam zakończenie historii egzorcysty Allena Walkera. Wyobrażacie sobie więc moje zdziwienie, kiedy w środku lata nagle widzę na Baka-Updates znacznik aktualizacji przy DGM? Przecierałam oczy ze zdumieniem, a po przeczytaniu rozdziału doszłam do jednego wniosku: absolutnie już nie pamiętam co się tam działo xD Ech, przydałby się mały re-read, a czasu na to nie ma… no cóż, ufam że się w końcu jakoś połapię w tamtejszych intrygach. Jedyny minus to fakt, że wznowienie D.Gray-mana ukazuje się teraz w kwartalniku, a więc możemy oczekiwać zaledwie 4 rozdziałów na rok :(
Drugi powrót jest zgoła inny – tym razem wracamy nie do serii, a do uniwersum. Fruits Basket Another to sequel uwielbianej Furuby, sztandarowego shoujo, które znają wszyscy, a kocha większość. Ja się tu jak najbardziej zaliczam do grupy wielbicieli, którzy płaczą właśnie łzy szczęścia – oryginalne FB przeczytałam co najmniej kilka razy i z wielką chęcią co jakiś czas do niego wracam. To dramatyczna, acz ciepła opowieść, kontynuacja zaś zdaje się opowiadać o dzieciach bohaterów z jedynki. Odkrywanie koneksji rodzinnych nowych protagonistów sprawia wielką radochę i chociaż manga ta to raczej typowy fanservice dla fanów, który obędzie się bez większych dramatów, owi fani obowiązkowo muszą go przeczytać. Zobaczyć syna Kyo, albo syna Yukiego – kto by się nie cieszył? ;D
Z osobistych „osiągnięć” dodam jeszcze, że zabrałam się wreszcie za Blecha… i odpadłam jakoś po 600 rozdziale XD Hańbą było nie znać jednego z najbardziej rozpoznawalnych shounenów świata, ale chyba w końcu rozumiem, dlaczego za tą powłoką hitu ciągnie się taki strumień frustracji jej „wielbicieli” ;P Jak to jednak miało miejsce z Naruto – kiedyś Wybielacz też dobiegnie końca, a ja będę wtedy mogła go doczytać.
Podsumowanie:
I tym sposobem dobiegliśmy do końca tego podsumowania. Pisanie powyższej notki pozwoliło mi przypomnieć sobie najlepsze momenty przemysłu w roku 2015 i z radością przyznaję, że było ich naprawdę wiele! Zawsze chciałabym mieć takie problemy jak te, spowodowane zbytnim urodzajem przy wybieraniu najlepszych openingów czy serii :) Było dobrze! Nie obyło się bez rozczarowań, ale pozytywy definitywnie przyćmiewają te gorsze chwile. To samo zresztą mogę napisać w odniesieniu do własnego życia – mimo trudów, udało mi się skończyć studia i zamknąć ten rozdział raz na zawsze. Jestem w końcu panią magister, choć stety-niestety nie dodało mi to ani powagi, ani dojrzałości. Zaczynam dochodzić do wniosku, że kwalifikuję się do beznadziejnych przypadków xD Cóż, w mojej przyszłej pracy (jak już ją znajdę ;p) będą musieli jakoś wytrzymać ;3
Koniec jednak o tym – dziś Sylwester! Północ zbliża się wielkimi krokami i lada chwila przyjdzie nam powitać rok 2016. Tym samym nie pozostaje mi nic innego jak życzyć wam z tej okazji wszystkiego co najlepsze. By nadchodzące miesiące były pełne radości oraz dobrej zabawy. By spełniło się choć kilka marzeń, a wszystkie plany szły po waszej myśli. By szkoły nie denerwowały, praca nie stresowała, studia nie męczyły. By 2016 był jeszcze lepszy niż 2015, a anime, mangi, filmy, książki, gry które przyniesie, były samymi pozytywnymi zaskoczeniami. Wypijmy swoje zdrowie i do zobaczenia już w przyszłym roku! ^^
CHEERS~! :*
Kategoria: Artykuły, Różne Tagged: 2015, Anime, ending, grafika, Manga, opening, podsumowanie, Soundtrack
