Sezon zimowy ’15-16 – część 1

Sezon zimowy wreszcie się rozpoczął, choć ja ciągle tkwię w zaległościach (aktualnie nadrabiam Arslan Senki :)). Nie mogłabym jednak odpuścić sobie zerknięcia na nowości, kiedy dookoła latają już te wszystkie opinie i dyskusje odnośnie premier. Jak zwykle postaram się sprawdzić, a następnie opisać jak najwięcej tytułów, choć oczywiście nie gwarantuję ile to będzie (plus ciągle wiszę wam obiecane podsumowanie jesieni). Zaczniemy od Prince of Stride: Alternative oraz Musaigen no Phantom World, a później się zobaczy.

O, właśnie! Dzisiejszy wpis leci ze specjalną dedykacją do Kitty – nawet nie wiesz jak się uśmiałam przez Twój komentarz xD

TYTUŁ: Prince of Stride: Alternative

OPINIA: Wow, ani trochę się nie spodziewałam, że anime to będzie tak dobrą zabawą – oglądając aż miałam ochotę krzyknąć „this is so cool”! Jakoś przy zapowiedziach średnio do mnie przemawiało, ale po zobaczeniu go w akcji definitywnie muszę zmienić zdanie. W sumie największe zastrzeżenia miałam do grafiki lecz to co dostałam bynajmniej nie jest elementem, do którego można by się tu przyczepić. Animacja wygląda bardzo ładnie i płynnie, w szczególności zaś pod koniec odcinka, kiedy oglądamy „stride” w akcji. Parkour to nietypowa dyscyplina sportowa, której jeszcze nigdy w życiu nie widziałam w formie anime, a okazuje się, że można z tym wiele zdziałać, jeśli odda się produkcję w kompetentne ręce, patrz: Madhouse. Wszelkie skoki/figury sprawiały wrażenie dość realistycznie pokazanych – nie dość, iż patrzyło się na to niezwykle przyjemnie, to jeszcze naprawdę udało się pierwszemu odcinkowi zbudować „hype”, emocje wokół wyścigu. Jedyne co z technicznego punktu widzenia może trochę zakuć, to nasycenie barw (czasami sprawiają wrażenie wypłowiałych) oraz OST, który po pierwszym odcinku zbytnio nie zapadł mi w pamięć (za wyjątkiem jednego momentu, gdzie mogłabym przysiąc, że słyszałam śpiew Tatsuhisy Suzukiego w insert songu ;)). Prince of Stride to, jak już wspominałam, adaptacja gry otome, jednak póki co nie czuć od niej przesadnie shoujo-wibracji. Czy anime zdecyduje się skupić na sporcie, czy może dorzuci romans, okaże się w praniu – osobiście obstawiam opcję pierwszą i ewentualnie delikatne sugestie tu i tam. Póki co zaś zbudowało sympatyczne postacie, wplotło w ich przedstawienie sporo humoru, a całość okazała się tak fajna, że nie mogłam się przestać uśmiechać podczas seansu! Totalnie czekam na więcej i totalnie zagrałabym w otoge, gdybym miała taką możliwość. Poza tym spójrzmy prawdzie w oczy – jaka kobieta nie lubi oglądać wysportowanych facetów? ;P

WSTĘPNA OCENA: -8

TYTUŁ: Musaigen no Phantom World

OPINIA: Miałam takie przeczucia, że po świetnym Hibike! Euphonium nie ma co liczyć na kontynuację dobrej passy Kyoto Animation i się niestety nie pomyliłam. Seria ta poszła w totalnie pospolity magic-battle-school, dorzuciła fanservice (boob physics? really KyoAni? really?), standardowe postacie (Mai jest dość irytująca) z jeszcze bardziej standardowym, bezużytecznym MC, po czym oprawiła to w śliczną animację oraz piękne kolorki licząc, że ludzie to kupią. Co ciekawe, patrzę na komentarze na MALu i ludzie rzeczywiści to kupują ^^” Może nawet Phantom World nie jest taki zły, ale sęk w tym, że nie jest też dobry, jeśli oczekiwać czegoś, powiedzmy, w stylu Kyoukai no Kanata. Tamto przynajmniej było serią akcji, tutaj zaś bardziej dostajemy takie Chuunibyou, albo może Amagi Brilliant Park (też odpadłam na którymś odcinku), z dołożonym naukowym wyjaśnieniem, przez które mamy zaakceptować występowanie wszystkich paranormalnych akcentów w przedstawionej rzeczywistości. Zwyczajna szkolna komedyjka – albo was rozbawi, albo, tak jak w moim przypadku, po prostu znudzi. Z pozytywów: definitywnie podobał mi się pomysł „kształtowania świata wyobraźnią” oraz to jak go przedstawiono, czyli za pomocą pikselozy otoczenia, które przybierało powoli odpowiednie formy. Zdolność Haruhiko to też ciekawy element – wykorzystanie rysunków by pieczętować fantomy to miły akcent. Ogółem użycie talentu artystycznego jako broni jest mega fajne i szkoda, że idea ta nie pojawia się częściej. Gdyby tylko nie zmarnować połowy odcinka na oglądanie gry w limbo (aka przechodzenie pod zawieszoną na pewnej wysokości linką/tyczką)… Wydaje mi się, że moim głównym problemem z tym tytułem jest fakt, iż cały ten motyw „walki”, anime to pokazuje z bardzo beztroskiej strony, jako wymówkę na uatrakcyjnienie obyczajówki. Ostatnio zaś nadrobiłam jedną szkolną dramę, która mnie trochę rozczarowała i teraz nie mam nastroju na takie [trochę mniej]zwyczajne slice-of-life. Daję temu jeszcze jeden odcinek – jak pozostanie w podobnym stylu, to leci do dropped. Na brak wyboru w tym sezonie akurat nie ma co narzekać.

WSTĘPNA OCENA: 5+